73 militares retirados do exército de terra enviaron unha carta ao rei de España atacando o goberno “social-comunista, co apoio de filo-etarrras e independentistas”. A linguaxe e a intención non poden ser máis golpistas (por agora, de salón). De feito, nas conversas que mantiveron os autores, asociadas na misiva, e que foron reveladas nesta cuarta-feira, falan da necesidade de “fusilar 26 millóns de fillos da puta”. Agora temos que saber se o xefe de Estado lles contesta o único que tería de contestar.

O asasinato na sexta feira do principal científico nuclear do Irán por orde, xa recoñecida abertamente mesmo polos seus aliados occidentais, do réxime sionista, non é máis do que un novo episodio iniciado hai setenta anos coa creación terrorista do estado de Israel, como punta de lanza dun proxecto de rapina e exterminio no Oriente Medio.

Desinformando sobre a desinformación, por Joan Barata 15 NOV , 2020 O pasado 5 de novembro publicouse no Boletín Oficial do Estado unha Orde mediante a cal se establecen unha serie de criterios organizativos e procedimentales respecto das actuacións a levar a cabo con relación á desinformación, no marco do xa establecido nesta materia polo Consello de Seguridade Nacional. A publicación desta norma xerou unha reacción, ás veces airada, ás veces de preocupación, por parte de opinadores, algunhas organizacións xornalísticas e partidos da oposición, sobre a base de que, á súa entender, esta norma puña en perigo o pleno exercicio da liberdade de prensa en España. España ten relevantes materias pendentes en materia de liberdade de expresión Ante todo, é necesario felicitarse de que, finalmente, parte dos actores mencionados anteriormente mostren preocupación pola situación da liberdade de expresión no noso país e comuniquen abertamente unha preocupación lexítima. O certo é que, en todo caso, España ten relevantes materias pendentes en materia de liberdade de expresión: a aínda non modificada ?lei mordaza?, as excesivas e preocupantes previsións do Código Penal en cuestións tales como discurso do odio, terrorismo, ofensa de sentimentos relixiosos, inxurias e calumnias, protección privilexiada de certas institucións do Estado, etc. Estes problemas xa perentorios fóronnos lembrados por diversas instancias internacionais, entre elas o Consello de Dereitos Humanos de Nacións Unidas (no marco do recente Exame Periódico Universal) ou o máis recente informe da Comisión Europea sobre o estado de dereito na Unión. Curioso é tamén observar que boa parte das mencionadas voces mantivéronse en cambio silenciosas ou particularmente cautas nestes ámbitos. A cuestión das noticias falsas é sen dúbida un tema delicado. E o é porque, a diferenza doutros tipos de expresións, como o discurso do odio ou a propaganda para a guerra, a desinformación non é, en canto tal, un exercicio ilexítimo ou fóra dos límites da liberdade de expresión. Segundo veu sostendo a Comisión Europea, o concepto de desinformación refírese a aquelas expresións que non poden ser incluídas dentro das categorías de discurso ilegal xa existentes (difamación, discurso do odio, incitación á comisión de delitos), pero presentan con todo un potencial daniño para a sociedade. Certo é que a nosa Constitución se refire no seu artigo 20 ao requirimento da veracidade da información, pero devandito criterio alude máis ben (e así o dixo o Tribunal Constitucional) á obrigación de que medios e xornalistas actúen con dilixencia profesional no exercicio de tarefas informativas. Así mesmo, este requirimento adquirirá relevancia soamente aos efectos de constatar unha posible vulneración de dereitos de terceiros, particularmente no caso dos atentados ao dereito á honra ou a intimidade. Así mesmo, os estándares internacionais establecidos por Nacións Unidas, o Consello de Europa e UNESCO entre outros, consideran como contraria á liberdade de expresión calquera medida estatal que consista na prohibición ou a punición de discursos descritos sobre a base de categorías xerais e vagas tales como ?noticias falsas? ou ?desinformación?. E iso porque conceptos tan abertos violarían a necesidade de certeza normativa e situarían en mans das autoridades estatais (incluídos os xuíces e tribunais) o poder discrecional de determinar cando algo é falso ou verdadeiro. Unha solución baseada no poder de intervención e punitivo do Estado é ademais pouco efectiva e perigosa Unha solución baseada no poder de intervención e punitivo do Estado é ademais pouco efectiva e perigosa. É pouco efectiva porque é unha resposta que se produce a posteriori, cando o mal xa foi feito, e non terá en canto tal efecto reparador algún. E é potencialmente perigosa na medida en que pode ter un efecto intimidatorio (?chilling effect?, na estendida terminoloxía en inglés) entre quen se expoñen o exercicio de actividades informativas con relación a asuntos sensibles ou controvertidos, nos que unha eventual acusación de falsidade total ou parcial pode acabar co informador en cuestión sancionado. Acabaríase promovendo pois con iso a autocensura e a evitación de temas incómodos para quen detentan o poder de castigar. Devandito o anterior, é innegable que a forma coa que a desinformación está a poboar principalmente o mundo dixital representa un problema grave, na medida en que ataca o propio dereito á liberdade de información, o pluralismo e a liberdade dos cidadáns de formarse libremente as súas propias opinións. Con todo, como adoita suceder, problemas complexos requiren tamén de solucións que non sexan excesivamente simplistas. Aquí é onde entran en acción as recomendacións feitas por organismos internacionais, así como as iniciativas específicas adoptadas na materia por parte da Comisión Europea, das que as previsións contidas na Orde antes referida son soamente unha mera aplicación. O Plan de Acción contra a Desinformación da Comisión Europea descarta calquera intervención reguladora ou restritiva por parte das autoridades competentes e en cambio salienta a necesidade de que por parte dos Estados actúese nunha serie de grandes ámbitos. Isto inclúe a mobilización do sector privado e en particular as grandes plataformas online (dando lugar por exemplo á firma de Códigos de Conduta entre a Comisión e ditas compañías tecnolóxicas) e a concienciación social e promoción da diversidade mediática. Así mesmo, o Plan refírese igualmente á necesidade de que por parte dos Estados mellórese a ?detección, análise e denuncia da desinformación?, así como a coordinación entre as autoridades dos distintos Estados membros para facilitar unha ?cooperación reforzada? e ?respostas conxuntas?. Froito precisamente deste Plan é a iniciativa da propia Comisión chamada #EUvsDisInfo (a Unión Europea contra a desinformación), executada desde o Servizo de Acción Exterior (e concretamente a chamada East Stratcom Force) que consiste precisamente en monitorear e denunciar intentos e campañas de desinformación provenientes de países terceiros. Son consciente de que os opinadores e polemistas patrios (así como boa parte dos actores políticos) raramente abren o foco da comprensión da súa contorna máis aló do que sucede dentro das nosas fronteiras, pero en todo caso resulta chocante que iniciativas como as mencionadas, postas en marcha hai anos, non suscitasen ruído ou furia algunha no equipo de predicadores habitual. Está claro que o Goberno non explicou ben o contido …

Como avogado palestino dediquei o últimas catro décadas a representar ás vítimas de crimes de guerra e crimes contra a humanidade en todos os territorios palestinos ocupados. Agora que represento as vítimas de Gaza ante a CPI, o noso último recurso para asegurar que os crimes máis graves que preocupan á humanidade non fiquen impunes, síntome frustrado polo avance tan lento da Corte. É certo que os procedementos penais internacionais adoitan ser máis longos que a xustiza nacional, mais é difícil entender por que as investigacións dos crimes cometidos na Palestina non comezaron ainda, apesar das probas presentadas na investigación preliminar da Procuradora.

Na próxima semana, de 23 a 27 de novembro, acontece em ambiente virtual o Fórum de Turismo LGBT do Brasil. Entre os patrocinadores, o Ministério do Turismo de Israel no Brasil, que realizará workshop no dia 24. Uma excelente oportunidade ao pinkwashing. Trata-se, como ensina a campanha BDS (boicote, desinvestimento e sanções), de propaganda oficial sionista, que cinicamente explora a justa causa LGBT para encobrir seus crimes contra a humanidade.