O dereito ao xuíz ordinario predeterminado pola lei é a primeira das garantías constitucionais en todo tipo de procesos. Non só no proceso penal, senón en todos. Na STC 101/1984 o Tribunal Constitucional (TC), facendo súa a doutrina establecida polo Tribunal Europeo dos Dereitos Humanos (TEDH) corrixiu o Tribunal Supremo (TS) e afirmou a vixencia da desta garantía tamén no proceso civil. Mais é claro que é no proceso penal onde ten a súa orixe o recoñecemento desta garantía. Un proceso penal en que non é respectada esa garantía está viciado na orixe.

A detención do maxistrado do Tribunal Constitucional, Fernando Valdés, no seu domicilio de Majadahonda, nas proximidades de Madrid, por suposta violencia de xénero é unha noticia inquietante. Que a Fiscalía non presentase cargo algún nin pedise ningunha medida cautelar e que a maxistrada do xulgado de instrución número 7 do municipio o deixase en liberdade pola súa idade avanzada (75 anos) é unha noticia sorprendente. E que o TC saíse cunha nota apelando á presunción de inocencia “en tanto continúa o procedemento xudicial” é unha noticia que ten a aparencia de comunicado corporativo nun tema tan delicado como a violencia de xénero.

A existência de 2750 toneladas de nitrato de amónio num armazém no porto de Beirute pode justificar, segundo os especialistas, a extensão da catástrofe registada na tarde de 4 de Agosto e o seu trágico balanço parcial de 150 mortos, mais de cinco mil feridos e de 300 mil desalojados. O que parece mais difícil de explicar é o estranho cogumelo observado sobre o local na sequência das explosões, em vez das esperadas nuvens de fumo em dispersão, seguido por uma vaga gigantesca no mar e um abalo sísmico de 3,5 na escala de Richter – eventual causador de grandes estragos em redor, juntamente com o sopro do rebentamento. O que terá acontecido, de facto, em Beirute?

Hiroshima e Nagasaki foram actos de assassínio em massa premeditados que deram início a uma arma de criminalidade intrínseca. Foram justificados por mentiras que constituem o fundamento da propaganda de guerra dos EUA no século XXI, lançando um novo inimigo e alvo – a China.

Estes días lemos unha serie de publicacións sobre as resolucións xurisdicionais que executan as condenas impostas polo Tribunal Supremo na Sentenza 459/2019 e están xerando estados de opinión que, cremos, merecen algunhas reflexións en clave xurídica que permitan centrar o debate (embora sexamos moi conscientes de partirmos dunha sentenza política).