O seu discurso é cualificado de antisemita por Israel, aínda que é xudeu, cidadán israelí e naceu en Xerusalén. A súa sobriña foi asasinada nun atentado suicida, mais non culpa os palestinos, senón Israel. Miko Peled (1961) é un tipo heterodoxo. Se resulta difícil achar israelís críticos coa ocupación, máis aínda israelís radicalmente antisionistas. Ademais, está casado cunha palestina, vive nos Estados Unidos e dirixiu unha escola de kárate durante 25 anos.

En 2012 publicou O fillo do General, a historia da súa vida como parte dunha familia sionista moi importante de Israel. Tanto que o seu avó foi un dos asinantes da Declaración de Independencia do país, en 1948. Agora, despois de anos de traballo, publica Injustice: The Story of the Holy Land Foundation Five, a investigación do proceso xudicial que os Estados Unidos abriron contra cinco membros da organización musulmá de caridade máis grande do país, que acabou con sentenzas de até 65 anos de cárcere por financiamento terrorista. Acababan de producirse os atentados do 11 de setembro de 2001, George W. Bush estaba ao mando e alguén tiña que pagalo.

Como coñeceche a historia do cinco da Holy Land Foundation e por que decidiche contala?
Por acaso. Dei unha palestra en Dallas, en 2011, e despois achegáronse algúns estudantes e activistas que resultaron ser familiares e contáronma. Chamoume moito a atención. Outra persoa díxome que, se quería saber algo máis, podía pasarme información e, claro, dixen que si. Enviáronme documentos do xulgado, todo tipo de material, e canto máis lía, máis sorprendido ficaba. Cando falaba a outras persoas sobre o tema, non me crían. A xente dicía: “Algo farían. No sistema xudicial americano non se fan estas cousas. Non hai persecución política, non facemos iso”. Como coñezo a historia da Palestina, non me parecía tan improbábel. E un día que ía en bicicleta pensei en escribir o libro. De aí voltei a Dallas coñecer as familias e así comezou todo.

Durante anos, a Holy Land Foundation [HLF] foi a organización musulmá de caridade máis grande dos Estados Unidos. Traballan fundamentalmente con palestinos,  mais non só. Cal era o seu labor? Como funcionaba?
Ofrecían axuda onde fixese falta. Obviamente o seu foco era Palestina, os refuxiados, as familias dos prisioneiros, os orfos… Despois de [os atentados] do 11 de setembro, ofreceron axuda. Despois da bomba de Oklahoma [de 1995], ofreceron o seu apoio. Ofrecíano despois de tornados, inundacións, desastres naturais… Estiveron no Kósovo, na Chechenia, na Turquía, alá onde fixese falta a súa axuda. A súa lema era “Need, not crede” (“Necesidade, non credo”). Non lles importaba nin a relixión nin a nacionalidade. Se alguén necesitaba axuda, dábanlla. Por suposto, o seu foco era Palestina.

De onde viña o diñeiro?
Das doazóns. Un dos fundamentos do islam é a caridade. Víanse a si mesmos como un vehículo co que os musulmáns podían facer chegar a caridade ao sitio adecuado. E conseguírono, porque eran honestos. E moi eficientes. O 92% do diñeiro destinábase a axuda. É incríbel, non ten precedentes. Seguían os preceptos musulmáns e estaban moi organizados, por iso eran capaces de facelo. Cos anos gañaron moito respecto, a xente confiaba neles e doaba especialmente en Ramadán.

A HLF foi fundada en 1987, o mesmo ano en que se produciu a Primeira Intifada e en que se fundou Hamas. Hai algunha conexión entre este tres elementos?
Por suposto que existe un vínculo. Mais pasou algo máis en 1987. A filla de Shukri [un dos fundadores de HLF], Sanabel, a quen dedico o libro, tamén naceu aquel ano. Naceu con terribeis doenzas. Non sabían moi ben se ía sobrevivir. Tiveron que ir a hospitais de caridade, porque non podían permitirse os tratamentos. E Shukri descubriu entón o poder de dar, o poder da caridade, e decidiu que quería involucrarse, prover ese tipo de servizo aos nenos palestinos. Esa foi a súa motivación.

Ao mesmo tempo, comezou a Intifada en Palestina e necesitábase axuda urxente. Había toques de queda, faltaba comida, a xente non tiña acceso a medicamentos, non podía traballar, viaxar, había millares de prisioneiros, familias de prisioneiros, e moitos ficaron orfos porque Israel disparaba todo o tempo. Facía moita falta a axuda na Palestina. E cando comezou a Primeira Intifada é cando o movemento islámico decidiu unirse á resistencia. Así comezou Hamás. Con eles comezou a resistencia do movemento islámico. Todo iso pasou en 1987. No xuízo, os fiscais dixeron que Hamás e a HLF estaban vinculados. Mais ignoraron a necesidade na Palestina e o nacemento de Sanabel, que foi o que inspirou a Shukri.

Hamás foi designada como organización terrorista porque se opón ao proceso de paz de Oriente Medio. Eu podería ser designado tamén como terrorista

Tanto a edición española como inglesa da Wikipedia aseguran que Abu Marzook, un líder político de Hamás, foi un dos fundadores da HLF. Non é iso o que lin no teu libro.
El non foi un dos fundadores, mais deulles moito diñeiro para comezar. Era un tipo moi rico, vivía nos Estados Unidos…

Mais a Wikipedia di que foi un dos fundadores.
Por suposto que o di! No xuízo tentaron mostrar a conexión e puxeron sobre a mesa unha chea de nomes de coñecidos terroristas -dito isto entre aspas- que se sabe que son membros de Hamás, coa intención de sustentar a súa teoría. A doazón de Abu Marzook era unha doazón privada. Era un home de negocios que tivo éxito, e deu diñeiro a moitas outras organizacións de caridade. Se quixese darllo a Hamás, podía terllo dado directamente a eles. [No xuízo], buscaron tamén a conexión con Jaled Meshal, que era medio irmán dun do cinco de HLF; ou con Jamal Issa, irmán doutro deles. Todo para reforzar a súa historia de que había unha conexión con Hamás. Mais mesmo, con todo iso, era obvio que a HLF non dera apoio a Hamás.

En 1995, os Estados Unidos consideraron Hamás unha organización terrorista. Como se designa unha organización como terrorista?
Iso saíu durante o xuízo. É moi interesante, foi unha das preguntas que se fixo aos expertos do Departamento do Tesouro. Como se designa unha organización [terrorista]? Nun tribunal de xustiza, onde tes que ter probas que mostren que hai algo máis alén da dúbida razoábel? Con preponderancia de evidencias? “Non, só necesitas ter unha dúbida razoábel”. Hamás foi designada como organización terrorista porque se opón ao proceso de paz de Oriente Medio. Eu podería ser designado tamén como terrorista, porque me opoño ao proceso de paz, porque non creo que exista tal proceso. Así designan. É moi sinxelo, moi fácil. Non hai carga da proba.

En ambos os xuízos, o Goberno tentou probar que os comités zakat, cos que traballaba a HLF sobre o terreo, estaban controlados por Hamás. Que son os zakat e de que forma podían estar operados ou controlados por Hamás?
Os comités zakat son organizacións locais palestinas de caridade, existen en cada pobo e cidade desde hai moito tempo. Forman parte da estrutura da sociedade palestina. Porque sendo musulmán, tes que dar. Eses comités avalían que fai falta, colleitan o diñeiro e cobren as necesidades con el. E fano de maneira organizada, teñen unha xunta directiva, teñen contabeis. Son organizacións serias. Case toda organización de apoio a Palestina traballa con eles, porque saben que teñen a información, coñecen a xente e as súas necesidades. HLF traballaba con eles do mesmo xeito que o facía o Goberno dos Estados Unidos a través de USAID [Axencia dos Estados Unidos para o Desenvolvemento Internacional]. A CIA investigounos para asegurarse de que non fosen terroristas. O cónsul xeral dos Estados Unidos en Xerusalén dixo que non eran considerados terroristas.
Antes do xuízo, o Goberno deuse conta de que non podía conectar a HFL con Hamás, porque tal conexión non existe. Podían seguir perfectamente o rastro do diñeiro. Así que o que dixeron é que non llo daban directamente a Hamás, mais que os comités “son Hamás, están sob control de Hamás”. Os avogados preguntaron aos expertos comité por comité. Un deles, experto da intelixencia israelí, da Shabak. Escrutaban a xunta directiva de cada comité e comezaban: “Este é de Hamás, estoutro é de Hamás…”. Mais non podían probalo. Así que dixeron que “cheiraban a Hamás”, que non necesitaban probas. E estes supostos expertos declararon de forma anónima. Aínda hoxe ninguén coñece nin os seus nomes nin as súas credenciais nin a súa cualificación.

 

                                                       Miko Peled cun dos membros de HFL presos nos EUA. Foto: Miko Peled

 

Por que os israelís compareceron de forma anónima?
Porque Israel non quería expolos. Por que o permitiu o xuíz? É un misterio. É a primeira vez na historia dos Estados Unidos en que isto se permitiu nun xulgado. Porque é inconstitucional. Todo o que aconteceu nos Estados Unidos foi moi estraño. Despois do 11 de setembro, o presidente Bush dixo: “HLF é unha rede de financiamento terrorista”. Dixérao o presidente, así que todos correron para demostrar que era verdade. Así se construíu o caso.

Unha das cousas que máis me sorprenderon foi que a HFL se puxo en contacto en varias ocasións cos departamentos do Tesouro, Xustiza e Estado para solicitar asesoramento sobre como cumprir coa lei.
Si, e iso foi completamente ignorado durante o xuízo, aínda que a defensa, por suposto, o expuxo. En 1995, cando Hamás e outras tantas organizacións foron designadas [terroristas], a HFL, xunto con outras organizacións musulmás e árabes, organizou unha reunión en Washington DC co Departamento do Tesouro, coa OFAC [Oficina de Control de Activos Estranxeiros], que é moi poderosa. Pediron que lles dese algún tipo de guía, mais non a recibiron.

Mais non existe rexistro dese encontro.
É insólito, porque había moitos oficiais de alto rango. Só acharon probas da reunión porque unha das persoas que estivo nela gardaba un papel asinado por todos. E atopárono nunha caixa xunto a unha oficina da HLF.

 

 

A HLF traballara non só nos Territorios Ocupados, senón tamén dentro de Israel. Fixera Israel algo contra esta organización? Porque, se non me engano, traballaban alí co seu permiso.
Si, ao principio traballaron con autorización. Despois, a mediados dos anos 90, comezaron a causarlles problemas. Ao principio [do xuízo], o Goberno asegurou ter unha declaración do xerente da oficina de Xerusalén, Mohammad Anati, segundo a cal recoñecía que a HFL daba diñeiro a Hamás. Os avogados, claro, estaban moi preocupados porque esta era unha acusación moi seria. Unha proba moi seria. Chamaron á súa avogada, Leah Tsemel, e ela díxolles: “De que me estades falando” Coñezo todas as súas declaracións e nunca dixo algo así”. E enviounas por fax. [Os avogados] foron a unha empresa certificada de traducións, onde lle puxeron o selo notarial, asinado sob xuramento. A tradución dicía que el dixera exactamente o contrario. El dixera: “Nunca demos diñeiro a Hamas, nunca demos diñeiro a ningunha organización política ou militar”. O xuíz eliminou toda evidencia e a proba nunca entrou. Non se permitiu que entrase. Esa é a realidade, a atmosfera en que tivo lugar.

Houbo dous xuízos. O primeiro terminou en xuízo nulo; o segundo, con sentenzas de prisión moi severas. Que mudou do primeiro ao segundo?
É aínda máis sinistro que todo iso. Ao final do primeiro xuízo, non houbo condenas. Un dos cinco, Mufid, o irmán de Jaled Meshal, foi declarado non culpable de todos os cargos. E o xuíz dixo “non culpable” 32 veces. Despois sondouse ao xurado, un a un, e un dos membros do xurado acordou [no libro, Peled explica que pasou o xuízo durmindo] e dixo que non estaba de acordo, e inmediatamente o xuíz declarou o xuízo nulo. Mufid estivo a un paso de saír como un home libre. É inexplicábel.

O sistema xudicial español é diferente ao estadounidense. Por exemplo, aquí o xurado é popular. Así que me pregunto se, en ocasións como esta, os sentimentos e un certo clima na opinión pública son máis importantes que as probas. É isto o que aconteceu?
Sen dúbida. Aseguráronse de que os membros do xurado non tivesen educación universitaria. A selección da Fiscalía foi moi profesional, aseguráronse de contar co xurado adecuado. Falamos do Distrito Norte de Texas. Tes un xulgado e ves nel cinco musulmáns coas súas barbas, as mulleres e fillas tapadas co hijab. Son terroristas! Sen dúbida! Como non van ser? Olla para eles! Esa é a actitude. A condena estaba case garantida.

Para ti son inocentes alén de calquera dúbida?
Cento por cento inocentes. Sen dúbida.

Dez anos despois das condenas, algunhas delas realmente de moitos anos, teñen opcións reais de que a súa situación sexa revisada?
Non. Apelaron, mais a Corte Suprema non quixo escoitar o caso. Tiñan esperanza en que Obama puidese conmutar as penas. Houbo unha campaña, houbo varios países dispostos a recibilos e darlles a cidadanía. Mais Obama non o fixo. As súas opcións legais están esgotadas.

Para aqueles que non che coñezan, e tendo en conta que o tema palestino é un tema carregado de connotacións, habería que explicarlles que a túa familia sufriu directamente por Hamás. Unha sobriña túa de 13 anos, Smadar, foi asasinada nun ataque suicida en 1997. O que un esperaría de algo así é odio, e o odio leva á vinganza. Mais o que fixeches desde entón é, segundo o punto de vista sionista, un exercicio de autoodio.
A xente responsábel da morte da miña sobriña, e da de millares doutros, ten que enfrontarse á xustiza. Deben ser levados ante a xustiza, porque son criminais. Mais non creo que sexan palestinos. Os causantes da violencia non son eles. O responsábel da violencia é o réxime sionista israelí na Palestina, é a ocupación sionista da Palestina, que asasinou os palestinos, os arrestou, os oprimiu, lles negou os seus dereitos, a súa liberdade, a súa auga, durante sete décadas. Eles son os responsabeis, e deberían ser levados perante a Corte Penal Internacional. Son os culpabeis. A tendencia é sempre culpar a vítima por resistir, por responder. Non creo que os palestinos teñan a culpa neste caso. Penso que están a resistir, e a súa resistencia e a súa loita é lexítima. Non acepto que Hamás sexa unha organización terrorista. Creo que é unha lexítima organización de resistencia. O Exército israelí é unha organización terrorista. O Estado de Israel é un estado terrorista. Son eles os que eu creo deberían afrontar un xuízo e ser levados ante a corte.

 

Vés dunha familia sionista. O teu avó é un dos asinantes da Declaración de Independencia de Israel, o teu pai serviu como oficial e despois como xeneral nas Forzas Armadas de Israel. Non coñezo moitos exemplos de xente que nacese nunha familia sionista e que mudase de forma tan radical o seu punto de vista. Cal foi o teu proceso e por que tan poucos israelís pensan como ti?
Non o sei. Iso me pregunto eu. Creo que a cuestión non é por que fago o que fago, a cuestión é a segunda parte da pregunta, por que non hai máis xente que o faga. Como podes ficar aí sentado? Cando estás en Tel Aviv, coas praias, os restaurantes, os bares… Moi guay, verdade? Se baixas pola costa, chegas a Gaza en 30 minutos. E sabendo que a 30 minutos de aí, a 40, a 50 quilómetros, que non é nada, dous millóns de persoas non teñen acceso a auga limpa. Dous millóns que están a morrer de doenzas que se poden curar, porque Israel non lles permite o acceso a medicamentos. Dous millóns de persoas que se enfrontan a unha campaña brutal de xenocidio. Que son bombardeadas e despois non lles permiten tratar doenzas que teñen cura e polas que morren, e que negan o acceso á auga. Se o que queres é matar alguén, estas son as opcións, verdade? Doenza, falta de auga e disparos. Israel úsaas todas. É claramente un xenocidio.

Como podes sentarte en Tel Aviv na praia, tomando un vaso de viño, e saber o que a 40 quilómetros de ti isto está a pasar? Non porte de pé a gritar polas rúas. Non se como é posíbel. Como conduces pola “estrada do apartheid”, a estrada 443, que pasa pola prisión de Ofer? A prisión de Ofer é onde Israel tortura e mantén os presos políticos, incluíndos nenos. Como pasas por aí todos os días, ollas para ese lugar e non queres queimalo até os alicerces? Como é que a xente non sae dos seus automóbeis e ameaza con paralo todo até queimaren ese lugar e sacaren todos? Cando eu crecín, non había tanto acceso á información, mais hoxe todo o mundo sabe o que acontece. Como ves isto e estás de acordo? Que pasou ao teu cerebro? Que pasou á túa alma? Non podo explicalo, non o sei.

 

Israel está a crear unha lista negra que inclúe grupos xudeus que apoian o BDS [Boicote, Desinvestimentos e Sancións], coa que lles prohibe entrar en Israel. Dúas cuestións: cal é a túa posición sobre o BDS? Temes que non te deixen entrar en Israel?
Non, porque teño a cidadanía israelí. Non poden prohibir a entrada a cidadáns israelís. O que é ridículo é que a lista de veintitantas organizacións inclúa a organizacións xudías ou que teñen moitos membros xudeus. Unha delas é a dos cuáqueros, o American Friends Service Committee, que fai traballo humanitario, mesmo salvou xudeus dos nazis. Son santos! É ridículo.
Se pensan que poden lexislar contra isto, se pensan que poden solucionar o problema prohibindo que entre a xente, están tolos. O réxime sionista vai caer. Van perder. Neste momento están a librar unha batalla pola súa supervivencia e non poden gañar. A chamada do BDS veu da sociedade civil palestina, gañou moito apoio e recoñecemento mundial. Porque a xente lembra a loita contra ao Apartheid de Sudáfrica. O movemento BDS, que é unha coalición, está a lograr cousas tremendas, aínda que sexa pouca xente. Mais as campañas están a ser moi efectivas. Non hai forma de paralo, está a adquirir moito recoñecemento e máis apoio. Están desesperados e non saben o que facer. Así que prohiben, aproban leis, fan campañas. O senador [demócrata] Chuck Schumer, de Nova York, di que o BDS é unha nova forma de antisemitismo sofisticado.

Por iso ti ódiasche a ti mesmo!
Exacto. Mais deita unha ollada ás demandas do BDS: xustiza, liberdade e igualdade. Onde fica o antisemitismo? Nin sequera menciona os xudeus. Xustiza, liberdade e igualdade, esas son o tres cosas que piden. Iso é basicamente do que trata o BDS. Non se onde está o antisemitismo! Crearon esta tolemia en que todo aquel que se levanta por algo bo é que se opón ao xudaísmo e aos seus valores. É unha realidade absurda.

Nunha entrevista a principios de 2017 dicías que non esperabas moitas mudanzas na política de Trump cara a Israel. En menos dun ano á fronte, tomou a decisión de trasladar a Embaixada de Estados Unidos a Xerusalén e recortou moi seriamente o financiamento da UNRWA [Axencia de Nacións Unidas para os Refuxiados de Palestina]. A min parécenme cambios verdadeiramente importantes.

Son, si. Creo que me enganei. É unha desas cousas que pensas que non poden empeorar e, recoiro!, empeorou.

 

 

E falta por saber o plan de Jared Kushner [o xenro de Trump] para Oriente Medio.
Si, agora vén iso. En árabe chámano ‘o trato da década’. O da UNRWA… Non queren pagar polos refuxiados. Vale! Entón déixaos vontaren a casa! Os refuxiados non queren estar nos campos. A maioría deles vive a unha ou dúas horas de casa. Teño a certeza de que lles encantaría renunciar [á axuda] se puideren voltar. No grandioso plano de Trump de recortar as axudas falta a segunda parte.
O tema de Xerusalén é máis complicado, porque Trump e a maioría de xente non se dá conta da complexidade de Xerusalén. Primeiro, Xerusalén nunca foi recoñecida como parte de Israel. A parte oeste da cidade tomárona en 1948, foi unha limpeza étnica moi metódica. Non ficou nin un único palestino. Eu crecín en Xerusalén Oeste, non sabía que había árabes alí. Xa sabes, non os chamamos palestinos, dicimos árabes. Ninguén sabía que estaban aí. Viamos as casas árabes, casas moi bonitas, que aínda chamamos “casas árabes”. Ninguén se pregunta: se esta é unha casa árabe, onde están os árabes? E por que hai tantos refuxiados en Dheisheh, en Belén? A limpeza de Xerusalén Oeste foi un rotundo éxito. Ao punto de que a xente asume que sempre houbo dúas partes separadas da cidade, unha xudía e unha non xudía. O que non é verdade, sempre foi unha única cidade.

En 1967 quedaron coa zona este. A campaña non foi tan eficiente, mais é poderosa. É incribelmente poderosa. Fican cos terreos, van bairro por bairro, casa por casa, e están a facer que pareza que houbo algún tipo de holocausto en espazos enormes que agora están completamente mortos. Qalandia, todos os lugares que forman parte da área metropolitana de Xerusalén, eran lugares barullentos. E agora son como cidades fantasma. Non hai nada, ninguén. E despois tes as estradas que as cruzan todos os asentamentos. Trump lexitimou isto. Meteuse nun tema moi complicado. Ademais, envalentonou as Forzas de Seguranza de Israel, que están a actuar con máis brutalidade. Nas tres semanas seguintes á declaración de Xerusalén [como capital de Israel], arrestaron 80 crianzas. Arrestan entre 400 e 500 ao ano. Están a arrestar máis, disparando máis, senten con moito máis poder. Así que supoño que estaba enganado sobre que as cousas non podían ir a peor.

Por que viñeches vivir aos Estados Unidos?
Como moita xente, pensei que viría para ficar un ou dous anos, non pensaba ficar moito tempo. A resposta longa está no primeiro libro, en O fillo do Xeneral, mais a resposta curta é que vin aquí para estar un ou dous anos. Entón abrín un negocio, despois casei, e aquí estou. Mais o meu proxecto é voltar a Xerusalén nun par de anos.

Que significa o kárate para ti?
Foi a miña vida durante moitos anos. Ensinei, tiven a miña propia escola durante 25 anos en San Diego, en California. Agora é un doce recordo. Aínda me encanta e penso que é algo marabilloso, mais agora estou a facer outras cousas.

Chegaches a dar clases de kárate a nenos palestinos.
Costumaba ir á Palestina para iso. Teño algúns amigos palestinos que teñen escolas de kárate, así que ensinaba e traballaba con eles, era moi divertido. Mais é algo do pasado.

Deixaches atrás a escola de kárate para concentrarte na túa vertente de activista. Din que se ha de pasar das palabras á acción, mais ti fixeches o oposto.
Oh! Realmente non, hai moita acción na miña vida. Os israelís arrestáronme precisamente por pasar á acción. Creo que teñen que pasar tres cosas para ter lexitimidade como activista. Hase de estar realmente en activo, sobre o terreo, protestar, enfrontarche aos israelís, á armada israelí, marchar cos palestinos, non detrás, senón ombro con ombro. Como israelí teño dereitos que eles non teñen. Se os arrestan a eles ou me arrestan a min no mesmo sitio, no mesmo momento e no mesmo protesto, a realidade é completamente diferente. Eu podo permitirme ser arrestado. O segundo é que tes que darte a coñecer e falar. Pola contra, ninguén saberá o que fas nin o que acontece, e iso é como se non o fixeras. É importante saír en público. A terceira parte é que debes saber como gozar do traballo que fas. Todo o mundo que vai a Palestina creo que vive isto, que os palestinos saben divertirse, saben como gozar da vida. Ás veces demasiado. É un lugar divertido. Hai moita xente moi boa e con moi bo espírito. Mais, para ser un activista, para estar lexitimado e, á súa vez, non perder a saúde, debes ter as tres cosas, rodearte de boa xente e amar e gozar do lugar.

Todos falan de proceso de paz, non de proceso de xustiza. Cal sería para ti unha solución xusta para palestinos e israelís?
Coñeces o slogan, non? “Sen xustiza non hai paz”. É algo máis que un slogan, é a verdade. Sen xustiza non pode haber paz. O proceso de paz non ten ningún sentido, é un intento de crear un bantustán, un tipo de república bananera de palestinos corruptos que traballen para Israel, que é o que é a Autoridade Palestina. Sábeo todo o mundo. Ninguén os respecta. Para poder crear unha realidade en que israelís e palestinos poidan vivir, como fai a xente normal, e como debería facer a xente normal, hai que suprimir por completo o réxime sionista e substituílo por un réxime democrático que represente todas as persoas. É algo similar ao que pasou en Sudáfrica. Ten que haber eleccións libres e xustas, unha persoa, un voto, completa igualdade entre a xente que vive alí; ten que haber un Parlamento que lexisle e elixa a un Executivo que represente todas as persoas. Cando iso se consiga, o primeiro que debe afrontarse é o dereito de retorno dos palestinos. Iso debería ser o primeiro. Non discutir se existe ese dereito de retorno, senón discutir como facelo posíbel. Cinco millóns de persoas ás que hai que recompensar por todos estes anos de sufrimento. Creo que a restitución é superimportante. Iso debería ser o primeiro. Que facer cos colonos? Como afrontar os temas de cidadanía? Todas esas cousas han de ser discutidas. Por suposto, os prisioneiros han de ser postos en liberdade. Han de ser revertidas sete décadas de inxustiza, e iso leva tempo. Mais hase de facer rápido e habemos de comezar.

Ese é o final da idea de Israel tal e como foi concibido.
Totalmente. A idea de Israel, tal e como foi concibida, é un proxecto racista e colonialista que carece de lexitimidade. Non ten máis lexitimidade que a do poder. Está baseado no seu poder, no roubo e na violencia. Hai que dar a volta a iso e trocalo por unha democracia real. E despois, ir paso a paso. Debemos asegurarnos de reverter a maior cantidade posíbel de inxustiza.

Que dirías á xente que apoia hoxe a idea dos dous Estados?
Ou ben que son naífs ou que son deshonestos. Naífs até un punto de estupidez, de falta de honestidade. Porque cando deitas unha ollada sobre o terreo, sabes que iso non vai pasar. Non está a pasar, é imposíbel.

Veremos ti e eu eses desexos cumpridos?
Depende de nós! Se ficamos sentados aquí e non facemos nada, non pasará nunca. Pasará se nos levantamos e reaccionamos, se promovemos a idea do boicote, desinvestimentos e sancións, que é o correcto; se pedimos aos nosos gobernos que rompan o seu contacto con Israel; se pedimos que os embaixadores de Israel sexan devoltos á súa casa; que todos os embaixadores que están en Tel Aviv sexan enviados de volta aos seus países; se nos aseguramos de que a FIFA expulse Israel, que a expulsen das olimpíadas, que non poida participar en ningún evento europeo nin internacional… Ten que ser tratado como un Estado paria. Se facemos todo isto, podería pasar o ano que vén. Se non, non pasará nunca. Realmente depende do noso desexo de actuar.

Fonte: El Salto