Cando acabará ese feo costume de a Policía conceder medallas a maxistrados?
Este caso, que absolveu dos delitos de sedición e desobediencia o xefe dos Mossos e outros tres responsábeis do Departamento de Interior de Catalunya, déixanos vermáis unha vez que, nas causas de estado, a Audiencia Nacional é unha lotaría. Unha mesma causa pode ter sentenzas totalmente opostas dependendo de que maxistrados constitúan a mesa. No caso que nos ocupa, sabendo que a sentenza sería proposta polo maxistrado de esquerdas Ramón Sáez Valcárcel, había moitas esperanzas de que fose absolutoria. Así foi, e Saez Valcárcel soubo atraer ás súas teses o terceiro maxistrado que constituía a mesa, para decepción de Espejel.
Antes de trasladarse á Audiencia Nacional, Espejel era maxistrada de ligazón en París. É dicir, era a maxistrada especial que tiña España para desempeñar o labor de coordenación coa xustiza francesa —tamén coa Policía, sen dúbida—; Francia ten un posto similar en Madrid. De feito, Espejel foi transferida de París a este tribunal co obxectivo de neutralizar maxistrados hábeis e progresistas como Sáez Valcárcel, que non son moitos. A discusión xurídica dos dous maxistrados na reunión para acordaren a sentenza tivo que ser digna de verse a través dunha mira.
Nesa lotaría, non hai que ser moi atrevido para adiviñar cal tería sido a sentenza se o xuízo fose levado a cabo no terreo de Marchena.