A sentenza absolutoria do caso Trapero, asinada na cuarta feira pasada por dous maxistrados da Audiencia Nacional española, é tan firme como reveladora. Eran tres na mesa, mais a terceira maxistrada, Concepción Espejel, emitiu un voto particular. Espejel non colleu por sorpresa ninguén, xa que son dabondo coñecidos o seu percorrido e a estreita relación que mantén cos corpos policiais españois: está casada cun coronel da Garda Civil e foi condecorada por ese mesmo corpo. Cando acabará ese feo e sospeitoso costume de a Policía conceder medallas a maxistrados? Espejel, ademais de ser maxistrada, é a presidenta da sala do penal dese tribunal; é dicir, é a principal responsábel dos maxistrados, a segunda autoridade despois do presidente. Moi coñecida en Altsasu, por desgraza. 
.
.
La jueza Espejel, recusada del caso Gürtel por su afinidad ...

Cando acabará ese feo costume de a Policía conceder medallas a maxistrados?

 

Este caso, que absolveu dos delitos de sedición e desobediencia o xefe dos Mossos e outros tres responsábeis do Departamento de Interior de Catalunya, déixanos vermáis  unha vez que, nas causas de estado, a Audiencia Nacional é unha lotaría. Unha mesma causa pode ter sentenzas totalmente opostas dependendo de que maxistrados constitúan a mesa. No caso que nos ocupa, sabendo que a sentenza sería proposta polo maxistrado de esquerdas Ramón Sáez Valcárcel, había moitas esperanzas de que fose absolutoria. Así foi, e Saez Valcárcel soubo atraer ás súas teses o terceiro maxistrado que constituía a mesa, para decepción de Espejel.

Antes de trasladarse á Audiencia Nacional, Espejel era maxistrada de ligazón en París. É dicir, era a maxistrada especial que tiña España para desempeñar o labor de coordenación coa xustiza francesa —tamén coa Policía, sen dúbida—; Francia ten un posto similar en Madrid. De feito, Espejel foi transferida de París a este tribunal co obxectivo de neutralizar maxistrados hábeis e progresistas como Sáez Valcárcel, que non son moitos. A discusión xurídica dos dous maxistrados na reunión para acordaren a sentenza tivo que ser digna de verse a través dunha mira.

Nesa lotaría, non hai que ser moi atrevido para adiviñar cal tería sido a sentenza se o xuízo fose levado a cabo no terreo de Marchena.

 

Martxelo Otamendi  Martxelo Otamendi

Nós Diario