A fiscalía leva ao Supremo a insólita acusación do artigo 559 do código penal, “un delito de perigo abstracto”. “A mensaxe que enviou ao seu grupo de amigos creou un gran perigo porque era o punto de partida no proceso cara á violencia real “. É unha das frases do escrito da fiscalía do Tribunal Supremo español que recorre contra a absolución da activista Tamara Carrasco
“A mensaxe que enviou ao seu grupo de amigos creou un gran perigo porque era o punto de partida no proceso cara á violencia real “. É unha das frases do escrito da fiscalía do Tribunal Supremo español que recorre contra a absolución da activista Tamara Carrasco e insiste en que sexa condenada por incitación a desordes públicas. Carrasco foi absolta dúas veces da acusación de vulnerar o artigo 559 do código penal. A primeira, no xulgado penal número 25 de Barcelona e a segunda, na Audiencia de Barcelona. Todo isto despois de pasar máis dun ano encerrada e co seu dereito fundamental de libre circulación limitado. Non hai precedentes no estado español de condena por este artigo, que foi introducido polo goberno do PP na polémica reforma do código penal de 2015. Castiga a difusión de mensaxes que inciten á desorde pública, con penas que poden chegar a un ano de cárcere. A fiscalía insiste en condenar a Carrasco por este delito, a pesar da absolución de dous xulgados e a pesar de que pode estabelecer un perigoso precedente para o exercicio dos dereitos fundamentais.
O avogado de Carrasco, Benet Salellas expresábao así: “A fiscalía solicita unha interpretación moi expansiva [do artigo 559 do código penal] baseada no feito de que unha mensaxe de WhatsApp en calquera grupo pode considerarse “distribución pública” e que ten castigar independentemente do que suceda despois e de se hai incidentes causados por esa mensaxe ou non (entende que é un delito de perigo abstracto). Independentemente de que aínda non se explicou nin se acreditou de onde procede a mensaxe aportada pola Garda Civil atribuída a Tamara Carrasco e que as accións de protesta que aparecen estarían protexidas polo dereito á reunión nun contexto de crítica e manifestación, criminalizar os actos preparatorios en forma de perigo abstracto neste contexto (bloqueos de estradas e ocupacións de instalacións) constrúe un escenario de política criminal que pon en perigo os dereitos políticos fundamentais.”
É relativamente estraño que a acusación recorra contra as absolucións, e máis aínda se foron confirmadas nunha segunda instancia xudicial. Neste caso, a acusación chega á última instancia, o Tribunal Supremo, por unha causa que ten que ver cun delito que nunca se aplicou e que suscita serias dúbidas sobre a conveniencia de ser aplicado; precisamente porque permite interpretacións expansivas (usando o adxectivo de Salellas) sobre unha limitación dos dereitos de reunión, manifestación e expresión. O xulgado penal e o xulgado de Barcelona advertiron diso e fixeron unha interpretación restritiva, é dicir, rexeitaron que un caso como o de Tamara Carrasco, baseado nunha mensaxe de WhatsApp a un grupo restrinxido de persoas sobre posibeis accións de protesta que estarían protexidas polo o dereito a manifestarse, poida ser castigado polo que estas protestas puidesen significar en termos de desordes públicas.
É tan rocambolesco coma iso. O artigo 559 castiga a incitación a cometer os delitos estabelecidos no artigo 557, é dicir, consistentes en “perturbar a paz pública mediante a execución de actos de violencia contra as persoas e as cousas ou ameazando a outros de levalos a cabo”. As absolucións anteriores xa din, desde o primeiro momento, que non está probado que fose ela a que enviou a mensaxe de voz ao grupo WhatsApp. E que o crime previsto no 559 esixe que se incite á comisión dun delito de desordes públicas que se leve a cabo de forma efectiva “ou que, polo menos, teña sido perfectamente planificado e especificado”. Sería unha interpretación restritiva da aplicación dun artigo cuxa mesma existencia é xa preocupante en canto á garantía do exercicio dos dereitos fundamentais. Mais os xulgados de primeira instancia delimítano.
A fiscalía non a acepta e insiste na persecución, de tal xeito que esta interpretación expansiva, segundo a cal “non fai falta unha incitación directa, senón que pode ser unha incitación indirecta”. Di que o 559 é un delito de perigo abstracto. “Non é necesario que estes trastornos públicos se produzan para que o crime se consume. Non é necesario que a sentenza declare probados os feitos acontecidos os días 26 e 27 de marzo, do mesmo xeito que non tiveron que ocorrer os feitos de ocupación do porto e do aeroporto “. Fala en todo momento sobre “posibeis feitos”.
E di sobre Tamara Carrasco: “A mensaxe que enviou ao seu grupo de amigos xerou un gran perigo porque era o punto de partida no proceso cara á violencia real. Pretendían crear alarma social nun momento de especial tensión en Cataluña […]. Este tipo de mensaxes contribúen a crear un ambiente social violento e intimidatorio que socava a orde e a paz social que deben prevalecer nunha sociedade como Cataluña, que vivía momentos de gran tensión social “.
Con este recurso, a fiscalía tenta por primeira vez estabelecer unha xurisprudencia represiva sobre este delito, cuxa aplicación ata agora tiña sido moi restrinxida coas anteriores absolucións de Tamara Carrasco. Mais agora o terreo de xogo trasládase ao Convento de las Salesas, á sede do Tribunal Supremo. E concretamente na segunda sala, a que condenou os presos políticos. Ademais, o maxistrado é Ángel Hurtado, nomeado hai só un ano na sala segunda do Tribunal Supremo polo Consello Xeral do Poder Xudicial. Considerado afín a Carlos Lesmes e o PP, tomou controvertidas decisións como xuíz ante o Tribunal español. Por exemplo, opúxose á declaración de Mariano Rajoy no caso Gürtel ou obstruíu a investigación do asasinato de José Couso en Iraq en 2003 e apoiou os insultos e as descualificacións do presidente de Novas Xeracións do PP contra Pilar Manjón, presidenta de as vítimas do 11-M e o seu fillo mortos no ataque.
A fiscalía leva finalmente este caso polo que tanto se obsesionou e que lanzou hai tres anos e medio co propósito de castigar os CDR, no campo que máis lles interesaba. O Tribunal Supremo terá a última palabra (no Estado español). Isto é o que afronta agora Tamara Carrasco, este campo hostil.
Fonte: VilaWeb
