Relato dun mal soño en Ripoll

Raquel. Pedagoga de Ripoll.

Quero explicar cousas que non sairán nos xornais nin na tele. Necesito berralas aos catro ventos, porque o meu corazón está moi triste, moito.

Nunca tivera un sentimento tan forte como este, porque non é racional, non nace de algo que acontecese e forma parte da vida. Ven doutro lugar que non son capaz nin de describir.

Estes rapaces eran rapaces como todos. Como os meus fillos, eran rapaces de Ripoll. Como aquel que podes ver xogando na praza, o que arrastra unha mochila enorme chea de libros, o que te saúda e deixa pasar diante na fila do súper, o que se pon nervoso cando lle sorri unha rapariga.

Fanme dano as faíscas que acenden o odio nas redes, na rúa, na vila en que vivo, nos xornais…, onde se mostra a ignorancia, o rancor, a indiferenza, a falta de respecto polo próximo, os tópicos, as fronteiras, o virar a vista para outro lado, o non saber porse na pel do outro.E iso repétese século após século, ano após ano. Que facemos mal? Temos que parar iso. Temos que facer algunha cousa. E eu que cria que o facía ben, que contribuíra co meu grao de area…é verdade que non vivira nunca en primeira persoa e iso fixo que mudase de punto de vista. E, a maiores, agora véxoo desde o outro lado e estou destrozada.

As cousas que pasan na tele ou na outra punta do mundo son cousas que acaban por se diluiren e seren esquecidas, e non se sabe nunca que é certo ou real. E acaba gañando a ira, a raiba e mesmo acabamos clamando polo “ollo por ollo, dente por dente” para castigar estes actos.

Agora teño unha sensación que me escapa…

Faime dano ver o mosaico do Miró manchado de sangue. Faime dano ver que é na miña cidade. Faime dano pensar que tería podido recoñecer familiares nas Ramblas, onde deixei máis dun par de solas camiñando.

Faime dano que fosen eles…

Non podo conter as bágoas. Mellor dito, non puiden parar de chorar desde o primeiro día e sei que non poderei deixar de chorar nunca. Estou destrozada, rota por dentro.

Sei que estes días a balanza e o apoio decántase para as vítimas, para os fillos perdidos, as familias destrozadas, a cidade de dó.

Mais permitideme explicarvos e mostrarvos a outra cara da moeda, a que non sae nos xornais, a que non chora en público, a que en silencio retén as lágrimas porque parece que está mal visto chorar por eles.

Permitide que vos diga como eran eles, ou polo menos os rapaces que eu coñecín. Os meus pre-mozos do Lokal. Faiseme tan duro…

Traballei case toda a vida -agora teño cuarenta-e-un anos- no mundo social, a pé de rúa, nas trincheiras, como dicimos nós. Logo de aterrar en Ripoll, comecei a traballar cun grupo de xovens, mais había rapaces de case todas as idades, uns coidaban dos outros.

O máis novo tiña uns oito anos e viña sempre agarrado da man do primo. Un primo educado, tímido, amábel, bon estudante, tranquilo. Na escola non se metía nunca en sarillos. Un neno que sempre me ofrecía bolsas de pipocas ou algunha guloseima que compraba cos poucos cartos que tiña.

Había dous irmáns que sempre pelexaban. O mais vello púñase vermello cando entraba aquela nena de que gustaba, ainda que nunca chegou a dicirlle nada. Non fallaba nunca, no Lokal, cando estaba ella.

Ao cabo dun tempo chegaron máis xovens do Nador. Moitos aprenderon as primeiras palabras e -por qué non o dicir- os primeiros insultos en catalán entre raquetadas de ping-pong. Eu tamén aprendín algúns na súa língua.

E, claro, despois viñan os irmaos, as novas xerazóns. Os pícaros, os dos ollos vivos e o sorriso na boca.

Todos ian crecendo e pasando etapas. Que se sufriron na adolescencia, miña nai se sofriron! Entre graos, barbas, testosterona e soños por cumprir. Ainda lembro as longas conversas no despacho… ‘raquel, teño que falar contigo’…-, facíamos as nosas tertulias e falábamos do futuro.

Piloto, mestre, médico, colaborador dunha ONG. Como puido esvairse, así? Que vos pasou? En que momento…? Que fixemos para que pasasen estas cousas? Erádes tan xovens, tan cheos de vida. Tíñades toda unha vida por diante… e mil soños por facer realidade.

Xa non poderei tornar a vos dicir “Que bonitos estades!’, ou  ‘Xa festexas?’, ou ‘Miña nai, como creceche’. Nom poderei ver os vosos fillos, como vejo os dous outros. Non poderei vos abrazar… Doeme tanto! Non o dou crido.

Isto non há de ficar nunha historia máis. Habemos de aprender, habemos de facer un mundo mellor. Practicando co exemplo, educando na non violencia, transmitindo o non odio, a igualdade. Educando nas escolas, nos espazos abertos, nas familias, aos nosos fillos…

Fícanos moitas cousas dentro e moitas instantáneas que non esqueceréi nunca.

Said, Moha, Moussa, Yousset, Omar… Younes.. E agora Houssa… (é un malsoño: a lista cada vez é mais longa).

Como pode ser, Younes…? Trémenme os dedos: xamais vin ninguén tan responsábel como ti…

Os actos que cometestes non teñen explicación e non son ilícitos. A guerra, a ira, o odio non conducen a nada. Xamais en nome de ninguén. Nin por ninguén. Nin deus, nin bandeiras, nin relixión.Só podo dicir que teño o corazón roto…

 

Esta carta, escrita para ser lida no contorno da autora, espallouse pola rede polo grande valor que ten. A autora, de nome Raquel, é pedagoga en Ripoll e autorizou a VilaWeb a publicación.