.
2.A responsabilidade política da represión é do goberno español. E só se o independentismo o entende e actúa en consecuencia poderá endereitar a situación e avanzar.
Non hai un Pedro Sánchez bo, con quen compre negociar nunha mesa, e unha Garda Civil ruin que quer sabotar a negociación. O estado, en conxunto e con todos os ramos, está na outra marxe. O independentismo, en conxunto e con todos os ramos, está nesta. Por máis que pareza que os partidos non queren entendelo.
Hai tres anos, o estado respondeu con violencia as demandas de negociación, no referendo e na proclamación da independencia. E desde aquela a violencia é a norma. E sempre o será. De feito, no mes de decembro Òmnium informou da existencia de xa máis de 2.500 persoas represaliadas na causa xeral. Só a independencia freará a represión e estas detencións poden ser importantes para que se entenda. Porque demostran que neste país non hai ninguén libre da represión e canto máis tempo pase máis xente será detida.
3. O papel dos medios é imprescindíbel para garantir que se cumpran os obxectivos de aterrar e criminalizar.
Máis unha vez, a primeira indicación de que se tiña desencadeado a operación partiu das páxinas de El Confidencial, e iso xa pasou demasiadas veces para non o salientar. Utilizando os medios, a represión -sempre misturando habilmente ideoloxia e corrupción- marca publicamente os detidos, establece no imaxinario colectivo o relato que lle convén e condiciona a maneira como o interpreta a sociedade. Non é unha cuestión de fontes xornalísticas senón de utilidade. Son unha peza imprescindíbel no obxectivo de acobardar a populación e criminalizar o movemento independentista. E un exemplo nefasto, profesionalmente falando.
A pelota, sexa como for, está no tellado do independentismo, que tres anos despois de ter comezado a represión xa tería de ter dado unha virada urxente ao seu comportamento antes de que sexa tarde demais. Canto máis se abaixe o independentismo máis pancadas ha de recibir.
Porque en outubro de 2017 España asumiu, por primeira vez na historia, que todo o que acontece na Catalunya é xa un confronto de carácter nacional, entre unha nación e outra nación, non o debate interno sobre poder rexional que sempre fora. E por iso actúan en consecuencia. Como unha nación que non quer perder como nación, non como un partido que pode gañar ou perder sen pór en perigo a nación, nin como unha fracción con intereses particulares, nin como un conxunto espallado sen orientación nin guía.