Combatendo o "cancro"

En maio, no blogue +972 Magazine, o xornalista israeli-canadiano David Sheen marcou o primeiro aniversario do "pogromo antiafricano" en Tel Aviv, cando "mil israelís xudeus se desbocaron polas rúas… destruíndo e saqueando negocios operados por africanos e atacando fisicamente calquera persoa de pel escura que atopaban".

Os alborotadores foron alentados por xente como o lexislador Miri Regev, quen anunciou que os migrantes africanos eran "un cancro no corpo da nación" terminoloxía xeralmente reservada para os palestinos.

Como sinala Sheen, Regev "desculpouse despois da violencia, non ante os demandantes de asilo africanos, senón ante as vítimas de cancro israelís, por comparalos con africanos" e foi nomeado por Netanyahu "para dirixir o Comité do Interior da Knéset, precisamente o organismo que decide a sorte deses demandantes de asilo".

A campaña de arrecadación de fondos de Sheen para escribir un libro sobre os sufrimentos dos refuxiados africanos en Israel enfrontou unha virulencia xeneralizada, incluíndo a de Amir Mizroch, editor xefe de Israel Hayom English.

Nun correo electrónico compartiu a súa resposta á afirmación de Mizroch de que escribir un libro sobre o racismo contra africanos en Israel sen discutir tamén o racismo contra africanos en países árabes constitúe racismo contra israelís: "Cando me burlei da súa lóxica preguntándolle se era necesario, para pór os informes no contexto apropiado, que eu tamén fose encerrado nun cárcere subterráneo e torturado -lamentabelmente a sorte de moitos deses refuxiados africanos antes da súa chegada a Israel- Mizroch tuiteó: ‘Pagaría por ver ISO’".

Vale a pena reiterar que os malos tratos de africanos en sitios non israelís ocorre a miúdo nos países desde os cales eles fuxiron e aos cales Israel non ten ningún escrúpulo ao deportarlos ilegalmente. Netanyahu prometeu librar o país dos seus "decenas de miles de infiltrado" de África.

Xudaísmo monocromo

O uso do termo "infiltradores" para falar de africanos en xeral, que son caricaturizados como criminais de carácter animal responsabeis de moitos dos males de Israel, lembra de modo inquietante outros períodos históricos relacionados coa busca de bodes expiatorios entre minorías étnicas.

Sheen sinala: "Cando Israel caza e deporta a refuxiados africanos, converte nunha burla os millóns de xudeus que morreron na Segunda Guerra Mundial porque ninguén lles ofrecía un refuxio".

A suxestión do ministro adxunto de Defensa Danny Danon de que a presenza de africanos en Israel constitúe o establecemento dun "Estado inimigo de infiltradores" non ten en conta o feito de que o premio do establecemento de países adversarios nas nacións doutros corresponde ao propio Israel.

Aínda que o motivo fundamental para restrinxir o acceso africano a Israel é impedir que a balanza demográfica se inclíne a favor de non xudeus, as circunstancias que enfrontan os inmigrantes xudeus etíopes indican que a relixión non cobre enteiramente o problema. Sábese que Israel inxectou pola forza contraceptivos a mulleres etíopes por medo a que a combinación nacional de cores tamén sexa irreparabelmente afectada.

Con todo, tamén existen outras excepcións parciais do obxectivo do xudaísmo monocromo. Sheen sinalou en maio: "desde que Israel se fíxo cargo da responsabilidade de estudar as solicitudes de revisión do status de refuxiado de UNHCR, Israel aprobou unha única solicitude dos 60.000 demandantes de asilo africanos non xudeus que viven en Israel. E esa única muller á que Israel se dignou outorgar o status de refuxiada "é albina."

En canto ao balbordo híper paranoico respecto da suposta inherente criminalidade dos africanos, semellantes afirmacións non cadran coas estatísticas. Como documentou Sheen, a conduta criminal é máis prevalecente entre "israelís veteranos" que entre demandantes de asilo, mais, mentres os casos en que hai africanos acusados de violar xudías producen chamados á deportación indiscriminada de refuxiados, non se xera unha histeria semellante cando o violador é xudeu.

A hipocrisía faise aínda máis aguda pola cultura institucionalizada de violación de Israel, da cal Sheen fornece uns poucos exemplos contemporáneos:

"O xefe de policía de Xerusalén foi acusado de crimes sexuais que involucraban nove mulleres policías. Un alcalde israelí acusado de "violar repetidamente unha subordinada durante un prolongado período non foi condenado ao cárcere, e no seu lugar foi convidado a asistir a un evento organizado pola municipalidade para marcar o "Día Internacional da Muller"."

[…]

Xa falamos bastante de democracia

Presentados como ameazas existenciais para o Estado xudeu, palestinos e africanos serviron de obxectivo para a Lei de Prevención da Infiltración de Israel, feita para frustrar o retorno de palestinos, e actualizada en 2012 a fin de asegurar o encarceramento inmediato sen proceso de africanos.

Parece, con todo, que unha nación neurótica que depende da falsificación de inimigos omnipresentes para justificar o atropelo caprichoso de dereitos e a deshumanizante subxugación do "Outro" pode certamente ser o seu propio peor inimigo.

Despois de todo, como advertiu o historiador israelí Avi Shlaim: "Unha historia que xa non é verosímil non serve nin para lexitimar o Estado nin para inspirar… os seus cidadáns".

Original: Israel’s other silent war (Belén Fernández)

Belén Fernández é autora de The Imperial Messenger: Thomas Friedman at Work, publicado por Verso en 2011. Pertence ao consello editorial de Jacobin Magazine e os seus artigos publicáronse en London Review of Books blog, Salon, The Baffler, Ao Akhbar en inglés e moitas outras publicacións.