O arsenal intervido polos Mossos ao francotirador franquista que quería matar a Sánchez. MOSSOS D´ESQUADRA
Primeiro, pasaron 14 horas desde que estourou a exclusiva do xornal Público antes de a Audiencia Nacional negar rotundamente ter coñecemento ningún de que un vixiante privado franquista, con licenza de armas e longa práctica de tiro olímpico, fora detido mes e medio antes cun arsenal de armas longas e de guerra despois de buscar cómplices para asasinar o presidente do Goberno, Pedro Sánchez.
Despois, decorreron outras 24 horas desde ese desmentido incríbel -pois supuña ou ben a máis grave descoordinación da Fiscalía que se coñeceu en España ou unha irresponsabilidade temeraria por parte dos fiscais e xuíces implicados no caso en Terrassa (Barcelona)- até a propia Audiencia Nacional volver a porse en contacto co medio ao que comunicara o seu desmentido inicial para retractarse en todo: non só coñeceu perfectamente o asunto desde o primerísimo momento, senón que mesmo o debateron e valoraron tanto os procuradores do alto tribunal como un dos seus maxistrados máis veteranos, con 16 anos de experiencia nesa instancia xudicial.
E, nesas 24 horas, practicamente a totalidade dos medios de comunicación, comentaristas e tertulianos deron por bo o falso desmentido da Audiencia e puxeron no pelouriño o xornal Público, cuxa información incluía literalmente este parágrafo:
“Canto ás dilixencias xudiciais, pasaron do Xulgado de Garda -número 2 de Terrassa, nese día- ao de Instrución Nº3 porque a Audiencia Nacional rexeitou o caso, considerando que non se trataba dunha ameaza terrorista, senón meramente unha “proposición de homicidio de autoridade”, con “tenencia ilícita” dun “depósito de armas””.
O único erro dese parágrafo era que o xulgado de garda nese día era o 4, e non o 2. E a única outra imprecisión nesa longa exclusiva, con innumerabeis pormenores correctos do caso, era atribuír 63 anos de idade ao detido -Manuel Murillo Sánchez-, cando en realidade ten 62 anos. Ambos os fallos, atribuíbeis á memorización dos feitos polas fontes empregadas polo diario para desentrañar un caso que fora mantido en absoluto segredo durante 50 días.
A Audiencia Provincial ditamina un “delito de conspiración para cometer atentado contra o Xefe do Goberno español”
No entanto, o fraudulento desmentido da Audiencia levou á interpretación xeneralizada de que o feito non era tan grave como se pintaba, porque supostamente nin os Mossos, nin os fiscais nin o xuíz sequera se deran ao traballo de comunicalo a ese tribunal, ao que competen todos os actos de terrorismo. Conclusión que foi difundida amplamente sen que se examinase o auto da Audiencia Provincial de Barcelona que confirmou tres días antes a prisión incondicional de Murillo por estar imputado de “un delito de conspiración para cometer atentado contra o Xefe do Goberno español e dun delito de tenza ilícita e depósito de armas, municións e explosivos”:
Fragmento do auto dos maxistrados da Audiencia Provincial de Barcelona que confirmou a prisión sen fianza do francotirador franquista que quería asasinar a Pedro Sánchez.
Nese auto, os tres maxistrados da Sección Décima da Audiencia Provincial de Barcelona constatan, aliás, que non tivo dúbida o instrutor da seriedade do propósito do investigado de levar a efecto o crime planexado polo mesmo, propondo o modo de levalo a cabo, o material co que conta para iso, as súas habilidades como tirador, o certeiro que sería para privar da vida o seu obxectivo, solicitando só para asegurar o seu propósito información sobre o momento e o lugar en que se realizaría”.
Así que a gravidade do caso era máis que evidente, segundo polo menos catro xuíces (o instrutor e o tres que subscriben o auto), e portanto sería igualmente moi grave que non se tivese informado diso a Audiencia Nacional. Tamén a policía autonómica encarregada das investigacións policiais, na súa conferencia de prensa para confirmar a exclusiva do xornal Público, constatou que o acusado tiña a “clara vontade” de atentar contra o presidente, así como o armamento, a experiencia como tirador e “un claro compromiso e convencemento” de que podía matar Pedro Sánchez.
Como se podía entender, pois, que os investigadores policiais, procuradores e xudiciais non alertasen, ningún, á Audiencia Nacional? Pois así o asumiron todos os xornalistas e observadores, salvo os autores da exclusiva, cuxas fontes seguían insistindo en que todo iso se presentou ao alto tribunal mais este rexeitou o caso.
Os protestos de ignorancia da Audiencia causaron estupefacción entre letrados, fiscais, xuristas e maxistrados
Nesas 24 horas, letrados, fiscais, xuristas e maxistrados expresáronnos unanimemente a súa incredulidade e desconcerto fronte aos protestos de ignorancia da Audiencia. Así como a súa sorpresa de que se pretendese demostrar ese descoñecemento pola ausencia de dilixencias ou comunicacións por escrito de Terrassa a Madrid, xa que neses casos as consultas son sempre telefónicas para acelerar a tomada de decisións sobre dilixencias urxentes.
“Cando iso facémolo os xuíces, tamén o facemos por teléfono”, explicábanos un veterano maxistrado. “Porque, ademais, se tes un preso é unha lea, xa que hai decidir de inmediato se se envía a un centro penal local ou a outro en Madrid. O normal é que se pida ao xuíz garda alí que consulte cos seus, se van a aceptar o caso e como o ven”.
“E as consultas son telefónicas entre fiscais mesmo para cousas máis leves. Mais cando ves que pode afectar toda España, por exemplo estafas que poden ser cousa da [Audiencia] Nacional? Entón, efectivamente, antes de tomar unha decisión evidentemente si que necesitas esa opinión”.
O normal é que sexa Fiscalía a que se faga cargo da comunicación, agrega un letrado, “porque si que é verdade que teñen unha unidade e unha hierarquía que a obriga a coordinar. Mais, vaia, aínda que só sexa para informarse mutuamente. E nun caso así é imposíbel que iso non leve un ‘visto’ de alguén superior ao fiscal xefe de Terrassa”.
Mais ese “visto e prace” non se dá por escrito, porque a necesaria celeridade obriga a prescindir dos trámites formais e “só se me ocorre que se presentase a consulta por escrito no caso de un fiscal ter problemas co seu xefe e querer gardar as costas”, subliña un procurador bregado en casos complexos.
“Formalmente, non temos obrigación de consultar… mais, imos ver: Ti, nun caso tan excepcional por suposto que necesitas de entrada o visto e prace do teu xefe. E dislle: “Teño isto, pido prisión?” Por suposto! E pregúntaslle: que máis facemos?… Mesmo “que nivel de información damos?” E iso xa pon en danza portavoces e xefes. É pouco verosímil que o procurador que está de garda en Terrassa!… É que non é só por precaución, senón tamén por lealdade institucional. Ti imaxinas que a Procuradora Xeral do Estado, ou sen máis os seus xefes directos, se enteire pola prensa de que tivemos un intento de asasinato do presidente?… e con armas de guerra!!!”
A “unidade de acción” prioritaria na Fiscalía obriga a consultas continuas para asegurar a coordinación
Fontes da Procuradoría Xeral do Estado, recoñeceron ao xornal Público que nesa institución é fundamental “a unidade de acción”, polo que calquera dúbida que tiver un fiscal sobre a que órgao corresponde a competencia dun caso concreto expona de inmediato aos seus superiores hierárquicos, ao Consello Fiscal correspondente ou á Fiscalía Técnica. En calquera caso a coordinación entre todos os graos da Fiscalía é prioritaria.
Así que todo procurador ten o deber hierárquico de informar os seus superiores de calquera caso relevante, por lealdade institucional, e certamente ao fiscal que lle tocou o do francotirador franquista disposto a cometer unha magnicidio nunca lle caeu nas mans un caso tan relevante.
“Levo 20 anos facendo gardas con diversos procuradores”, conta un xuíz de provincias, e non imaxino nin un que, tendo semellante caso, non telefone de inmediato o seu xefe e lle diga: “Espero ordes”. Porque isto non é ningunha parvada. É tan sumamente excepcional que son eles, os xefes, os que teñen que expor esa competencia ou non. Porque, salvando as distancias, é o mesmo conflito que o da competencia da [Audiencia] Nacional no delito de rebelión, xa que é o tribunal competente ante ameazas aos altos organismos da nación. E como vai a excluírse diso a Presidencia do Consello de Ministros?”
Entre todos os xuristas consultados, o veredito é unánime: nun caso de conspiración para atentar contra unha autoridade que é, nin máis nin menos, o presidente do Goberno, non pode restar dúbida a ningunha autoridade xudicial de que é competencia da Audiencia Nacional.
Máis aínda, apunta outra maxistrada, “deteñen pola suposta intención de “subverter a orde constitucional” xente que en realidade non pode subvertela de ningunha maneira. En troca, este quería matar Pedro Sánchez porque ía tirar Franco do Val dos Caídos. E iso si que é subverter a orde constitucional: pretender voltar ao franquismo ou ao enaltecemento da ditadura”.
Así que esas 24 horas de falsos protestos de ignorancia sementaron a estupefacción entre avogados, xuíces e procuradores. Máis aínda cando a Procuradoría da Audiencia Nacional afirmou que non elaborara informe algún sobre o francotirador supostamente porque nin os Mossos nin o xuíz transferiran o procedemento para que informase respecto diso, mais que unha vez coñecendo o asunto “evita polo momento pronunciarse sobre a natureza dos feitos sen prexuízo de poder facelo nun futuro”.
A realidade era todo o contrario da versión inicial que difundiu a Audiencia Nacional
Ora ben, cando a Audiencia Nacional pasou de finxir descoñecemento a admitir todo o contrario, o shock foi sísmico:
Non só foron puntualmente informados tanto o tribunal como a Procuradoría, senón que o maxistrado Fernando Andreu debateu o tema co xuíz de garda en Terrassa e os dous acordaron que era a Fiscalía quen tiña de resolver o caso, así que para esta decidir pasárono á institución que mes e medio máis tarde aseveraba non ter sabido nunca nada do asunto.
A verdade, pois, foi que os fiscais de garda que estaban en Terrasa e os que estaban na Audiencia Nacional mantiveron varias comunicacións e que despois de consultaren coa xefatura da Fiscalía da Audiencia Nacional decidiron que o caso non era da súa competencia e que por tanto a Audiencia Nacional non era competente para indagar os feitos. Ergo, estiveran mentindo á cidadanía durante 24 horas. Evidentemente, a propósito.
Ademais, para tirar de encima toda responsabilidade, o tribunal subliñou que “en calquera caso era potestade do xuíz de Terrassa decidir se consideraba o caso como terrorismo e en ningún momento se inhibiu para que o caso fose asumido pola Audiencia Nacional”.
Isto último xa roza o ridículo. Que un xuíz de instrución de provincias sexa quen ten a última palabra, cando debate cun veterano maxistrado da Audiencia Nacional, sobre quen é competente para instruír unha ameaza de magnicidio -que ademais é extraterritorial, posto que o complot se efectúa en Catalunya mais o alvo está en Madrid- é máis que absurdo. É un despropósito.
“Iso non é así nin en soños”, afirma o maxistrado máis veterano dos consultados. “Aí hai unha relación patrón-mariñeiro. Aínda que formalmente o xuíz de Terrassa é independente, é o da Audiencia o que argumenta que non é terrorismo e el, convencido ou non, fica co caso”.
Ora ben, por que tanto empeño en non asumir o primeiro caso serio de lobo solitario que padecemos en España? Por que negaron ter coñecemento dos feitos, como envergoñados de teren rexeitado o asunto? E por que se insiste en que un ultrafranquista, atirador adestrado e equipado con armas de guerra, non é terrorista aínda que estivese a planexar asasinar o presidente do Goberno?
A Audiencia Nacional ten moitas cousas que explicar á cidadanía.
Actualizado: 12/11/2018 09:30
carlos enrique bayo / patricia lópez
@tableroglobal@patricialopezl
