Robinho foi un xogador do Real Madrid que pasará á historia por dous motivos: 1) por facer un caneo denominado “bicicleta” que executaba dunha maneira tan hábil que a quen regateaba era a el mesmo e 2), e sobretodo, por atirarse á área con calquera escusa buscando un penalti que nunca o era.
Os defensas, polo primeiro motivo, e os árbitros, polo segundo, calárono enseguida, co cal Robinho pasou de ser un futbolista con moito futuro a ser unha brincadeira que cando regateaba ou caía á área de verdade, ninguén o cría.
Pois ben, dous dos gardas civís que declararon onte no xulgamento fixeron un Robinho con dobre reviravolta. Alguén lles dixo antes de entrar a declarar: “Vai, que hai que demostrar a violencia como for”. E só atravesar a porta xa se atiraron ao chan e comezaron a rolar como se lles tivensen partido a perna por unha entrada selvaxe. E non.
O da mañá deixou frases que xa querería pronunciar nalgún momento da súa vida Groucho Marx. Preguntáronlle que investigaba e dixo que non o sabía. Preguntáronlle en que inspeccións participou e dixo que non o lembraba. E cando lle preguntaron canto tempo dedicara a investigar, vostede non crerá o que aconteceu. Efectivamente, dixo que non o lembraba e que… O TEMPO É RELATIVO!!! SEN-SA-CI-O-NAL!
Ou sexa, por seguranza non lle vimos a cara nin soubemos o nome, mais a nós non nos enganan e despois desta afirmación descubrimos a súa verdadeira identidade:
Einstein
Pola tarde, o garda civil de ciencias foi substituído polo de letras. Tampouco nos dixeron o nome nin vimos a cara, mais ficou moi claro de quen se trataba:
Shakespeare
Con efecto, o declarante era William Shakespeare, que alí mesmo e en directo escribiunos un drama inédito en que fixo aparecer unha personaxe tan nova como inesperada e que responde ao nome de “a misteriosa secretaria xudicial”. Misteriosa porque até agora non ouviramos falar dela e secretaria xudicial porque o era. Concretamente a que foi a pasar a revista da conselleria de Exteriores e que nalgúns momentos, máis que na conselleria de Exteriores pareceu estar na selva de Vietnam durante un bombardeo con napalm. Houbo momentos en que me escondín baixo a mesa polo medo que estaba a pasar ao ouviir o que explicaba o axente Shakespeare.
O que non se entende é por que até hoxe non aparecera esta señora que sufriu unha situación tan violenta. E, sobretodo, por que non declarou.
O dramaturgo describiunos unha situación tal que non sería posiíbel describila nin con Pedro Piqueras facendo funcionar a toda marcha a súa máquina de soltar adxectivos apocalípticos. Comezou cun “Olhe señoría que traballei anos e anos detendo narcotraficantes e facendo inspecicóns a xente moi perigosa, mais a violencia que eu vin aquel día na Conselleria de Exteriores, non a vira nunca”. Claro, e neste escenario de Hiroshima a mañá do 6 de agosto de 1945, a secretaria “choraba e estaba aterrada” porque os 200 manifestantes xeraran “un terror total” xa que eran “xente que denotaba violencia” porque “as súas non eran unhas caras normais e víase que tiñan unha raiba descontrolada”. E todo iso lanzando “unha choiva de garrafas contra a comitiva xudicial” que cando lle pediron que concretase a cifra recoñeceu que foron entre “dúas e cinco”. Ou sexa, o que viría ser unha choiva miúda.
E por alí en medio apareceu case o asalto á Conselleria, que como o case indica non se produciu. Mais “aquela xente que denotaba violencia” tiña tanta raiba na cara que “podería ter habido un asalto á Conselleria”. Isto traducido é “se a miña avoa tivese rodas sería unha bicicleta”.
Mais, como pasa cando comes un ovo estrelado, deixei o mellor para o final. Esta hiperventilación Robinhiana a favor da violencia había que relacionala con Òmnium como fose. Entón o noso dramaturgo sacou o mellor de si mesmo e falou da aparición en plena concentración de “bandeiras de Òmnium”. Cando Mariña Roig, avogada de Jordi Cuixart, lle preguntou como son as bandeiras de Òmnium, o William garbancero respondeu que “cadradas, cun anaco de tela, cun pau, verde e con raias”. Vaia, que a bandeira de Òmnium viría ser un prato de raviolis ao pesto con parmesano ralado por cima.
Balón para Robinho, que entra só na área, regatéase a si mesmo… atírase ao chan facendo unha cambadela a si propio e… o público aplaude posto de pé! Plás, Plás, Plás! BRA-VO! IN-SU-PE-RÁ-BEL!
William Shakespeare, Albert Einstein están de volta! Ben, e o Robinho, naturalmente.